Αντί επικηδείου – Γεώργιος Κακουλίδης, ο Δάσκαλος


Από την ημέρα που εκοιμήθη ο σεβαστός μας Δάσκαλος, προσπαθώ να γράψω δυο λόγια τιμής και ευγνωμοσύνης, δυο λόγια για ΕΚΕΙΝΟΝ, που μαζί με τον αδελφό του Νικόλαο, υπήρξαν ίσως τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή μου… και δεν μπορώ…
Με μεγάλωσαν ψαλτικά, με μεγάλωσαν μουσικά…
Από 8 χρονών… μαζί τους και είμαι 65……
Δεν μπορώ να πιστέψω πως ο Δάσκαλός μας, ο σεμνός και μεγαλοπρεπής, αύριο θα οδηγηθεί στην τελευταία επίγεια κατοικία του, θα οδηγηθεί στον παράδεισο, γιατί εκεί του αξίζει…
Δεν θα γράψω ούτε για το έργο του, ούτε για την προσφορά του, ούτε για τα χαρίσματα του, ούτε για την σεμνότητά του. Γνωστά τοις πάσιν…
Θα αναφέρω μερικά «στιγμιότυπα» από την ζωή μας, δηλαδή από την σχέση διδασκάλου – μαθητού και από την πολυετή συνεργασία μας. Την σχέση μου με την οικογένεια Κακουλίδη, αλλά και τους δεσμούς μας φιλικούς, οικογενειακούς και κυρίως για την αγάπη, την εμπιστοσύνη και την αφοσίωση ο ένας στον άλλο και στο έργο που επιτελούμε.
Θα ξεκινήσω από τον πρώτο μου Δάσκαλο, τον αδελφό του Νικόλαο, ο οποίος ήλθε στο Λαύριο, την γενέτειρά μου, και ξεκίνησε μαθήματα βυζαντινής μουσικής, κληθείς από τον Αρχιμανδρίτη αείμνηστο Πολύκαρπο Γερολυμάτο, μουσοτραφή και την θεία του Γυμνασιάρχη Λαυρίου (δεν ενθυμούμαι το όνομά της, ποντιακής καταγωγής). Έφτιαξε νεανική – παιδική χορωδία. Πρωτοφανές στα χρονικά πανελληνίως. Ψάλλαμε κάθε Παρασκευή στους χαιρετισμούς οι οποίοι τελούνταν στις 4 το απόγευμα για να φύγει κατόπιν στην Αθήνα, όπου μαζί με τον αδελφό του τον Γιώργο έψαλαν σε κεντρικό ναό.
Πολλές φορές, όταν υπήρχε κάποιο κώλυμα, έστελνε τον Γιώργο για να τον αναπληρώσει. Ταλαιπωρία, κούραση, προβλήματα, αλλά μέχρι που έφυγε για την Αμερική δεν «το έβαζε κάτω»…
Έφυγε για την Αμερική, σταμάτησαν τα μαθήματα. Εγώ συνέχισα με τους ντόπιους ψάλτες τα μαθήματα και όταν άρχισα το ωδείο, παράλληλα βρήκα τον Γιώργο και έγινα μέλος της χορωδίας του. Όχι βέβαια για πολύ, γιατί αμέσως άρχισαν οι μετακινήσεις μου σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος, λόγω της ψαλτικής.
Όταν ήλθα στη Κρήτη, ο Γιώργος – ο «δασκαλογιώργης» όπως τον αποκαλούσε ένας Κρητικός μαθητής του – με βοήθησε, με στήριξε και με ενεθάρρυνε στο έργο μου, όσο κάνεις άλλος. Ήταν πάντα πρόθυμος σε ό,τι του ζητούσα! Να μού στέλνει βιβλία, βοηθήματα, κασσέτες, δίσκους… Μάλιστα, ήλθε και τρεις φορές στην Κρήτη (η μία ήταν η τιμητική εκδήλωση που του κάμαμε). Συνεργαστήκαμε πιο πολύ από όλους τους δασκάλους, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά, με πάρα πολλές εκπομπές (οι περισσότερες υπάρχουν στο διαδίκτυο). Ποτέ δεν μου αρνήθηκε την βοήθειά του. Ακόμη κι όταν η περιλάλητη και περιβόητη ομάδα των «παλαιομουσικολογητών» (κατά το «παλαιοημερολογιτών») μάς έσυρε στα δικαστήρια οκτώ φορές, ήταν δίπλα μου ως μάρτυρας υπεράσπισης. Δεν με άφησε ούτε στιγμή μόνο. Κοντά μου, να μου ψιθυρίζει στο αυτί: «Μη φοβάσαι, Γιάννη μου! Είμαι δίπλα σου!»
Τι να πρωτοθυμηθώ…
Όταν κατασκεύασε, μαζί με τον αείμνηστο Νικόλαο Μαυρόπουλο, την «ΚΡΗΠΙΔΑ», το μοναδικό πληκτροφόρο βυζαντινό όργανο, με κάλεσε ν’ακούσω τα διαστήματα. Όταν του είπα: «Εμένα κάλεσες;», μού απάντησε: «Χθες, μίλησα με τον Δάσκαλό σου, τον Καραμάνη και συμφωνήσαμε απόλυτα να το δεις και να το ακούσεις κι εσύ. «ΟΠΟΙΑ ΤΙΜΗ», του απαντώ. Πήγα στην Αθήνα, στο μετερίζι του, στο κονάκι του, στην Ζήνωνος και το άκουσα. Συμφώνησα σε όλα. Τον ρώτησα πόσο κοστίζει. Όταν άκουσα την τιμή… δάκρυσα… γιατί δεν είχα αυτό το ποσόν. «Μη σε νοιάζει», μου λέει. «Θα το πάρεις και κάθε μήνα θα μου δίδεις ό,τι σού περισσεύει». Πραγματικά, πήρα το «μπαούλο» (έτσι έμοιαζε) και μπήκα στο καράβι για την Κρήτη. Μέσα στο βαπόρι… έγινα… ρεζίλι… Συνεχώς «έπαιζα» διάφορα διαστήματα… Είχα… αποτρελαθεί….
Όταν το ξεχρέωσα, μού στέλνει ένα σημείωμα, όπου μού έγραφε: «Γιάννη, πρέπει να βρούμε ένα κατασκευαστή, να γίνει το όργανο πιο ωραίο και πιο φθηνό (το έχω κειμήλιο – ενθύμιο το σημείωμά του). Δεν τα καταφέραμε, Δάσκαλε…
Μετά από λίγο, δημιούργησε και τον Ισοκράτη. Και πάλι, με ανέβασε στην Αθήνα για να τον δω, να τον ακούσω, να του πω τις εντυπώσεις μου, την γνώμη μου… και πάλι τα ίδια… «Αμετανόητος»… με «φόρτωσε» τον Ισοκράτη… με δόσεις… «Δάσκαλε, δεν έχω χρήματα, τα παιδιά μου σπουδάζουν…» «Όποτε έχεις, Γιάννη….»
Τι να πρωτοθυμηθώ….
Πολλές οι ευεργεσίες…
Πολλά τα καλά που είδα απ΄αυτήν τη μεγάλη ψαλτική οικογένεια…
Κλαίω, λυπούμαι για τον χαμό και του τελευταίου Κακουλίδη ψάλτη.
Πατέρας και δυο γιοι.
Γαλούχησαν γενιές και γενιές ψαλτών!
Υποδείγματα ήθους, αξιοπρεπείας και ανθρωπιάς!
ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ! ! !
Και κάτι που θυμήθηκα τώρα…
Βρισκόμουν στο βιβλιοπωλείο της «ΖΩΗΣ». Ο Δάσκαλος είχε εκδώσει ένα δίσκο με τις «αργές δοξολογίες» και πήγα να τον αγοράσω. Στο ταμείο δίπλα, στέκονταν ο Περιστέρης, ο οποίος κι εκείνος όπως και άλλοι έβγαζαν τότε δίσκους με την «ΖΩΗ». Βλέπει τον δίσκο και μου λέει: «ο Κακουλίδης, παιδί μου Γιάννη, «χορωδιακώς» πάει εκατό χρόνια μπροστά από όλους μας!» Έμεινα όταν το άκουσα! Όμως όταν πήγα στην χορωδία του, είπα… «και λίγα είπες, Περιστέρη».
Νικόλαος και Γεώργιος Κασουλίδης! Οι άνθρωποι που μου έμαθαν να ψάλλω! Οι ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΜΟΥ! ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΥ!
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ!
Αύριο, Δάσκαλε, θα πορευθείς την «μακαρία οδό», την οδό της αιωνιότητος, την οδό της αναπαύσεως, άχρι της ώρας εκείνης όπου «η γη συσθείσεται και οι νεκροί πάντες εγερθήσονται».
Πορεύσου ήσυχος και βέβαιος ότι επιτέλεσες το καθήκον σου, όχι απλά εις το ακέραιον, αλλά, όπως λέγει ο λαός μας, «και με το παραπάνω»!
Θα σε θυμούμαι πάντα και θα σε ευγνωμονώ!
Χαιρετίσματα στον Νίκο!
Ο μαθητής σου Γιάννης Δαμαρλάκης
Υποκλίνομαι!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *