Από την Υμνολογία της Μεγάλης Εβδομάδος. Απόδοση ύμνων: Ιωάννης Δαμαρλάκης (Πρωτοψάλτης). Φιλική συμμετοχή: Μαριώ. (Ακολουθεί μουσικό δείγμα.)
Παραγωγή: Music Box International (Αλίμου 76 – Αθήνα) – 1999.

(Κάνοντας δύο φορές «κλικ» επάνω στην εικόνα, εκείνη μεγεθύνεται για ευκολότερη ανάγνωση.)

Βιβλίο Ιεράς ακολουθίας του Ακαθίστου Ύμνου, υπό Ιωάννου Δαμαρλάκη, Άρχοντος Διδασκάλου του Ψαλτήρος της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, καθηγητού Βυζαντινής και Ευρωπαϊκής μουσικής. (Έτος εκδόσεως: 2005)

Ομιλία του καθηγητού Βυζαντινής Φιλολογίας του Παν/μίου Κρήτης κ.Θεοχάρη Δετοράκη με θέμα: «Ακάθιστος Ύμνος». Η Βυζαντινή Χορωδία του Αγίου Μηνά αποδίδει ύμνους του όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης, υπό τη διεύθυνση του Άρχοντος Διδασκάλου του Ψαλτήρος της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας κ.Ιωάννου Δαμαρλάκη. Ακολουθεί απονομή τιμητικής πλακέτας στον καθηγητή κ.Δετοράκη. Χαιρετισμό απευθύνει ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ.Ειρηναίος. Παρουσίαση: Γεώργιος Καρακωνσταντάκης, θεολόγος. Διοργάνωση: Παγκρήτιος Σύλλογος Φίλων Βυζαντινής Μουσικής «Όσιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης». (Ηράκλειο – 21/3/10)

Ο π.Αντώνιος Παπαδημητρίου, πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου, ομιλεί για τον όσιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, συγγραφέα της Κλίμακος. Η Βυζαντινή χορωδία του Ι.Μ.Ν. του Αγίου Μηνά αποδίδει επίκαιρους ύμνους. Χαιρετισμό στην εκδήλωση απευθύνει ο τότε Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κυρός Τιμόθεος. (Ηράκλειο – 6/4/97)

25 Μαρτίου, Ευαγγελισμός Εβ 2,11-18

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι γιορτή που μας φέρνει την ευχάριστη είδηση ότι ο Γιος του Θεού πρόκειται να σαρκωθεί για να σώσει το γένος των ανθρώπων. Η αποστολική περικοπή αναφέρεται ακριβώς σ’ αυτή την υπόθεση, όπως την προβάλλει ο απόστολος Παύλος. Ας τη μελετήσουμε, με το ανάλογο ενδιαφέρον.

Ανάμεσα στον Ιησού Χριστό και στους ανθρώπους, παρ’ όλη την αστρονομική διαφορά που υπάρχει, αφού αυτός ως άγιος εκ φύσεως αγιάζει τους ανθρώπους, ενώ οι άνθρωποι ως εκ φύσεως αμαρτωλοί αγιάζονται απ’ αυτόν, υπάρχει μια στενή σχέση: ότι τόσο αυτός, όσο και εμείς έχουμε τον ίδιο Πατέρα. Το Θεό. Είμαστε παιδιά του. Αλλ’ ο Χριστός είναι φυσικός και ομοούσιος Γιος του, ενώ Συνέχεια →

Ο π.Γεώργιος Μεντιδάκης μιλά για την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, καλεσμένος της εκπομπής «Ορθοδοξία, Γένος και Παράδοση». Παρουσίαση: Γιάννης Δαμαρλάκης. (14/3/99)

Ο Δίκαιος Νώε

Τὰ ἀναγνώσματα ἀπὸ τὴ Γένεσι (7,6-9 τῆς Τετάρτης καὶ 8,4-21 τῆς Παρασκευῆς) ποὺ διαβάζονται στὶς προηγιασμένες αὐτῆς τῆς ἑβδομάδος ἀναφέρονται στὸ γενάρχη Νῶε. Ἡ ἱστορία τοῦ Νῶε εἶναι ἀρκετὰ μεγάλη. Ἐμεῖς θ᾿ ἀναφερθοῦμε στὴν αἰτία ποὺ ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ κάνῃ τὸν κατακλυσμὸ καὶ στὸ ἰδιότυπο κήρυγμα τοῦ δικαίου Νῶε, ἀποβλέποντας στὴν πνευματική μας ὠφέλεια.

Πρὶν ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ ζοῦσαν στὴ γῆ δύο γενιὲς ἀνθρώπων, τοῦ Κάιν καὶ τοῦ Σήθ. Ὁ Σὴθ ἦταν καὶ αὐτὸς παιδὶ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας. Τὸν γέννησαν μετὰ τὸ φόνο τοῦ Ἄβελ ἀπὸ τὸν ἀδερφό του Κάιν. Τοὺς τὸν χάρισε ὁ Θεὸς στὴ θέσι τοῦ ἀδικοσκοτωμένου Ἄβελ. Ὅταν τὸν γέννησε ἡ Εὔα εἶπε: «Ἐξανέστησέ μοι ὁ Θεὸς σπέρμα ἕτερον ἀντὶ Ἄβελ (4,25)».  Μιὰ ἐλπίδα ἄρχισε νὰ βλαστάνῃ μέσα τους ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς Συνέχεια →

(Ἀπόστολος Παῦλος, Α΄ Κο 13, 1-13)

Ἐὰν μιλῶ ὅλες τὶς γλῶσσες τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀλλὰ δὲν ἔχω ἀγάπη, ἔγινα χαλκὸς ποὺ βγάζει ἦχο ἢ κρόταλο ποὺ ἠχεῖ μονότονα καὶ ἀκαθόριστα (1).

Κι ἂν εἶμαι προφήτης καὶ γνωρίζω ὅλα τὰ μυστικὰ καὶ ὅλη τὴ γνῶσι· κι ἂν ἔχω ὅλη τὴν πίστι, ὥστε νὰ μετακινῶ ὄρη, ἀλλὰ δὲν ἔχω ἀγάπη, δὲν εἶμαι τίποτε (2).

Κι ἂν μετατρέψω σὲ ψωμὶ γιὰ τοὺς πεινασμένους ὅλη τὴν περιουσία μου, κι ἂν μαρτυρήσω παραδίδοντας τὸ σῶμα μου νὰ καῇ, ἀλλὰ δὲν ἔχω ἀγάπη, δὲν ὠφελοῦμαι καθόλου (3).

Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, εἶναι καλοσυνάτη, δὲν ζηλεύει, δὲν εἶναι αὐθάδης, δὲν φουσκώνει ἀπὸ ὑπερηφάνεια (4),

δὲν κάνει ἄσχημα πράγματα, δὲν ζητάει τὰ συμφέροντά της, δὲν θυμώνει, δὲν σκέφτεται τὸ κακό (5),

δὲν χαίρεται στὴν ἀδικία, συγχαίρει στὴν ἀλήθεια (6),

πάντα δικαιολογεῖ καὶ σκεπάζει, πάντα ἐμπιστεύεται, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει (7).

Ἡ ἀγάπη ποτὲ δὲν χάνει τὴν ἀξία της, ἐνῷ οἱ προφητεῖες θὰ καταργηθοῦν, καὶ οἱ γλῶσσες θὰ παύσουν νὰ εἶναι χρήσιμες, καὶ ἡ γνῶσι θὰ καταργηθῇ (8).

Τώρα λίγα γνωρίζουμε καὶ λίγα προφητεύουμε (9).

Ὅταν ὅμως θὰ ἔρθῃ τὸ τέλειο μοντέλο, τότε τὸ λίγο θὰ καταργηθῇ (10).

Ὅταν ἤμουν νήπιος, μιλοῦσα σὰ νήπιο, φερόμουν σὰ νήπιο, σκεφτόμουν σὰ νήπιο. Ὅταν ἔγινα ἄντρας, κατήργησα ὅλα αὐτὰ τὰ νηπιώδη (11).

Πράγματι, τώρα βλέπουμε στὸν καθρέπτη θαμπά, ἀλλὰ τότε θὰ τὰ βλέπουμε μπροστά μας ὁλοκάθαρα. Τώρα γνωρίζω λίγο, τότε ὅμως θὰ γνωρίσω πολὺ καλά, θεϊκά, καθὼς πολὺ καλὰ γνώρισε ἐμένα ὁ Θεός (12).

Τώρα, λοιπὸν, μένει ἡ πίστι, ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ἀγάπη. Αὐτὰ τὰ τρία· τὸ μεγαλύτερο ἀπ᾿ αὐτὰ εἶναι ἡ ἀγάπη (13).

(Γιὰ τὴ μετάφρασι, Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης)

.

Ο καθηγητής Βυζαντινής Φιλολογίας (Πανεπιστημίου Κρήτης) κ.Θεοχάρης Δετοράκης, φιλοξενούμενος της εκπομπής «Ορθοδοξία, Γένος και Παράδοση», αναπτύσσει το θέμα: «Η εξέλιξη της Βυζαντινής υμνογραφίας». Παρουσίαση: Γιάννης Δαμαρλάκης. (14/2/99)

9 Μαρτίου, Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, Μθ 20,1-16

Ο Κύριος μιλάει με παραβολή για το μισθό που δίνει στους εργάτες του αμπελώνος. Τον απονέμει με δικαιοσύνη. Είναι δε αντικειμενικά ικανοποιητικός. Λέει με παραβολή: «Η βασιλεία των ουρανών είναι ομοία με ένα νοικοκύρη που βγήκε νωρίς το πρωΐ για να μισθώσει εργάτες για τον αμπελώνα του. Κι αφού συμφώνησε με τους εργάτες ένα Συνέχεια →